|
|
I try to add here my travel journals in Dutch and English so that people can see what I'm doing when on a trip. 
May 02, 2000 02:00 PM Een toeristen val
Karl is niet meegegaan. Hij wil uitrusten van de zware inspanningen van de voorbije avonden, die hij heeft moeten leveren met zijn vriendin. Eerst denken we nog dat hij een beetje liefdesverdriet heeft, maar de toekomst zal ons ongelijk geven. Als John en Marinette aankomen, gaan we de grot bezoeken. We betalen onze inkom en wandelen dan naar de ingang van de grot die zich een 5-tal meter boven de grond bevindt. Hier wandelen we door de verlichte gangen en komen aan een ondergronds meertje of riviertje waar we moeten wachten. Vlak na ons komen er nog 3 personen aangestapt. Er hangt een telefoon tegen de rotswand en Nele vraagt zich af of we iemand moeten bellen. Ze neemt daarom de hoorn op, maar wat ze aan de andere kant van de lijn hoort, vertelt ze ons niet. Na een tijdje horen we een gebrom aankomen en zien een bootje naderen, gevolgd door een petroleumgeur. Na een kleine rondrit, maar dan echt een kleine rondrit, ik schat nog geen 10 minuten, staan we terug buiten. Het bootje is eerst naar de rechterkant weggevaren alwaar het al snel omkeert en we passeren het vertrekpunt weer om dan al snel het buitenlicht te zien. We bevinden ons nu in een kleine waterpoel, waar we moeten uitstappen. Een Belgische toerist die ons voorgegaan is, noemt het een “toerist trap”: een toeristen val en wij zijn er met onze beide voeten ingetrapt. We wandelen terug naar het vertrekpunt en springen op onze fietsen en beginnen aan de terugtocht naar Vinales.
|
May 02, 2000 02:00 PM Wachten tot de zon er is
We gaan rond 5h45 het hotel binnen en installeren ons, maar ondertussen begint het al te schemeren en de details van de Morgotes beginnen al stilaan zichtbaar te worden. Ook Vinales komt in het schemerlicht te liggen. Maar voorafgaande aan die schemering is er een kakofonie van hanengekraai begonnen. Het lijkt wel alsof ze aan de hele wereld willen vertellen dat ze wakker zijn. Dit gekraai gaat nu ook nog gewoon door. Het wordt lichter en lichter en de zon is nog altijd niet boven de horizon verschenen, een rare gewaarwording is dat toch. Het zet een beetje een domper op het hele gebeuren. Hier staan we dan met aan de ene kant de Morgotes in het ochtendlicht en aan de andere kant de zonsopgang die nog moet komen, van elkaar gescheiden door het hotel. Dit maakt dat we beide niet kunnen zien. Eigenlijk valt deze zonsopgang tegen, door het reeds overvloedig aanwezige licht. Als de zon dan rond 7 uur eindelijk doorbreekt, is voor ons het hoogtepunt al lang weg en ga ik een beetje ontgoocheld terug naar de casa, waar er een uitgebreid ontbijt op ons staat te wachten. Op de terugweg komen we een aantal mensen tegen die naar hun werk in het hotel of op het land gaan. Ook passeren we een schooltje en zien een groot aantal leerlingen te voet toekomen. Maar er worden er ook door de vader of moeder gebracht, de ene met de fiets, de andere met de ossenwagen, nog iemand met de camion of met een auto. Ik zeg al tegen Wim dat ze hier binnenkort waarschijnlijk ook files gaan hebben. Na dat uitgebreid ontbijt met eierkoek, veel fruit en als afsluiter een klein tasje koffie, werkelijk een weldaad, wachten we op de rest van de groep.
|
May 02, 2000 02:00 PM De mensen uit de commune
Ze vragen of we morgen willen komen eten, dit om hun dankbaarheid te tonen. Maar daar wij morgen naar Pinar vertrekken, bedanken we vriendelijk. Alhoewel niemand het een aanlokkelijk voorstel had gevonden om daar te eten, blijft toch vooral de gedachte overeind dat ze het eten uit hun mond willen sparen om ons iets aan te bieden. Ze bieden ons ook een onderdak aan als we nog ooit in Cuba komen. Hun huis zal voor ons altijd openstaan. Ondertussen heeft die deugniet van een jongste zoon ons betrokken in een spelletje waarvan we niets begrijpen. Hij sleurt mij, Nele en Wim van de ene plaats naar de andere en dan moet ik met hem een vuist om een stok slaan. Je kent dat wel, steeds de ene vuist boven de andere tot men niet meer verder kan. De laatste die hem vastheeft, hij dus, mag deze stok op de grond gooien. Ik heb één maal gewonnen en hij was daar niet gelukkig mee. Ik heb van dat moment af iedere keer verloren. Als hij de stok geworpen heeft en allerlei figuren in de grond heeft getekend, worden we weer alledrie verplaatst. We begrijpen totaal niet wat er hier gespeeld wordt, maar hij heeft er toch plezier aan. Als we terugrijden, praten we nog over het gebeuren na en ik bedenk dan, dat we het in België toch goed hebben, ook al beseft niet iedereen dat. Men zou deze mensen eens naar een land als Cuba moeten sturen. Ook wordt de diplomatie van Marijke geprezen die niet als een rijke toerist, haar spullen daar aanbood, maar ze eigenlijk toevertrouwde aan deze familie om ze uit te delen aan de rest van de commune.
|
May 02, 2000 02:00 PM Naar de zonsopgang
Woensdag 3 mei, start al zeer vroeg in de morgen, we hebben namelijk besloten om met ons drieën (John, Wim en ikzelf) naar de zonsopgang te gaan kijken. Nele zou ook nog meegaan. Als ons alarm rond 5 uur begint te rinkelen, heb ik eerst moeite om dat #$%@# ding te vinden. Probeer het maar eens in de donker! Als ik hem dan uiteindelijk te pakken heb, weet ik niet hoe ik hem moet afzetten en geef hem door aan John. Het is trouwens zijn wekker. Dit hele tafereel heeft zeker een minuut geduurd, lang genoeg om ook Wim wakker te maken. Als we ons met een diepe zucht in onze kleren hijsen, dringt het pas tot ons door wat we aan het aanvangen zijn. Als we Nele gaan ophalen, is het nog altijd pikdonker. Ik en Wim gaan al vooruit, want John is zoals gewoonlijk nog wat in zijn rugzak aan het rommelen. Als ik met mijn zaklamp op het raam van de vrouwenkamer tik, blijft het ijzig stil aan de andere kant. Na een tijdje horen we beweging en komt Marinette de luiken opendoen en ons vertellen dat er blijkbaar niemand meegaat, want er zit geen beweging in Nele en Marijke. Als we dan naar de straat terugwandelen en nog wat wachten op John die er dan ook aankomt, praten we er over dat Nele toch absoluut wilde meegaan. Ondertussen wandelen we verder en met behulp van John zijn zaklamp zien we de te volgen weg. Nele is ondertussen ook wakker geschoten en vraagt of wij al weg zijn. Natuurlijk antwoorden beide anderen in koor: “Je denkt toch niet dat ze daar een tiental minuten gaan staan wachten als je geen kik geeft.” Ze heeft blijkbaar een lange tijd nodig alvorens haar hersenen volledig wakker zijn. Ze is een beetje ontgoocheld omdat ze niet gereageerd heeft. We zijn ondertussen al een flink eind gevorderd en blijven nu en dan staan om naar de sterrenhemel te kijken. We kunnen hier prachtig de melkweg zien als een flauwe band, dankzij de schaarse verlichting of beter omwille van het volledig ontbreken ervan.
|
May 02, 2000 02:00 PM Met Chinese fietsen is er wel altijd iets mis
Het verzamelen is namelijk weer aan onze casa en iedereen komt dan ook met zijn fiets afgezakt. Het zijn fietsen die in de buurt worden geleend en dan aan ons worden verhuurd. Dit zijn de fietsen waarmee je de modale Cubaan over de wegen ziet rondschokken. Je ziet ze meestal, als het bergop gaat, hun fietsje bij de hand nemen en naar boven wandelen. Dit belooft dus voor het heuvelachtige parcours rond Vinales. Het zijn, zoals Frank me later zou vertellen, allemaal Chinese fietsen. Mijn fiets heeft een zadel dat een beetje verschuift en enkel de voorste rem werkt naar behoren. Het is een bonte verzameling als je ons ziet rond fietsen. Er is maar één fiets met een versnelling en de andere hebben een vast verzet. De fiets van John ziet er het mooiste uit, maar het is een rijdend gevaar. De remmen werken niet en dit heeft wel een aantal komische maar gevaarlijke situaties tot gevolg. We rijden dan maar naar een werkplaats waar men de remmen probeert te herstellen, maar ze krijgen het ook niet gemaakt. Als je zo’n fiets bekijkt, is dit een verzameling van onderdelen die eigenlijk niet bij elkaar horen. Neem nu die remmen, ze horen niet bij deze fiets waardoor de remblokjes te laag hangen. Bijgevolg hangen ze half onder de velgen in, waardoor ze hun functie verliezen, maar bovenal is de remkabel gebroken en dit is niet te repareren.
Hier ondervinden we aan den lijve het grote probleem van Cuba: geen reserve-onderdelen. Maar op dat gebied zijn ze wel vindingrijk, want als je door de straten loopt, zie je overal waar je komt, wel ergens een aantal mensen, voorover gebogen over de motorkap hangen, soms luid discussiërend over wat er moet gedaan worden, maar meestal in stilte deels uit respect voor hun oude voertuigen, deels uit gelatenheid omdat er geen andere uitweg voor hen bestaat. De voertuigen lijken allemaal wel uit een film te komen die gedraaid werd in de jaren ‘50 en ‘60. Soms zie je ook een moderne wagen rondrijden. Naast deze oldtimers rijden er ook veel auto’s van de merken lada en Moskovisch rond.
|
May 02, 2000 02:00 PM Een vriendelijk familie
We besluiten om hier op de anderen te wachten en we merken bij het huisje enkele spelende kinderen op. Zij zien ons ook en komen aangelopen. Het is een kleine schok als we hen zien, met hun afgedragen kleren. Ze zijn zelfs helemaal versleten. Maar ze hebben toch die lachende gezichten die een ongekende levensvreugde uitstralen. Ze vragen om een snoepje, gelukkig is John voorzien. Er worden enkele foto’s van hen gemaakt en Marijke besluit om haar tweedehandse kleren hier achter te laten, want zij hebben het toch meer nodig dan de mensen in de stad. Als de anderen eraan komen, zijn de kinderen al heel speels. Ze vragen John om een foto te maken van hun kleine broertje. Als John dan uiteindelijk meegaat, rijden Marijke en ik terug naar onze casa om de kleren te gaan halen. Dit besluit heeft er wel voor gezorgd dat we de zonsondergang bij Los Jazminez niet meer kunnen gaan bekijken, maar niemand vindt dit erg. We fietsen goed door over deze golvende wegen en zijn dan ook in een redelijke tijd heen en weer gefietst. Als we terug bij de anderen stoppen, is Marinette zelfs verbaasd om ons al terug te zien, blijkbaar heeft iets ons vleugels gegeven. Marijke brengt dan de kleren naar het huisje, tesamen met de nog overgebleven kinderen. Na een tijdje wordt er geroepen of beter gezegd, we horen John zijn fluitje, we moeten afkomen. Het oudste kind komt al naar ons toegelopen om ons te komen halen. Marijke en John krijgen uit dankbaarheid wat suiker en water. Zij geven wat ze kunnen missen om hun dankbaarheid aan te tonen. Het is een gezin met 7 kinderen waarvan de oudste dochter, amper 16 jaar, al 1 of 2 kinderen heeft. Of het nu 1 of 2 kinderen zijn, heeft binnen de groep de nodige discussie gehad, maar het blijft onduidelijk. Het is een eenvoudig en proper huisje, maar toch niet zo aantrekkelijk voor mij, maar wat wil je als je met een hongerloon moet leven. Dit is eigenlijk de eerste keer dat we met de uiterlijke armoede worden geconfronteerd in Cuba. Dit zijn dan ook die Cubanen die niet aan de harde dollars kunnen geraken. Het lijkt mij wel alsof de vader moeite moet doen om een traan te verbijten.
|
May 01, 2000 02:00 PM Van Havana naar Vinales
Vandaag, dinsdag 2 mei, staat de verplaatsing naar Vinales op het programma. Nadat we de bagage ingeladen hebben, gaan Marijke en ik nog wat brood kopen voor onderweg naar Vinales. Het busje waarin we rondtoeren, heeft 2 rijen zitbanken voor 3 personen plus nog eens 2 mensen vooraan. De achterste rij is krap behuisd. Je hebt er amper de ruimte om je knieën kwijt te kunnen. Op de eerste rij kunnen ze hun benen wel heel goed strekken en er zelfs gezellig gaan bijhangen. Er wordt een kleine tussenstop ingelast om enige verfrissing te kopen en John is weer niet van die muziekcassettes en CD’s weg te branden. We stoppen ook nog aan het hotel Los Jasminez om de Morgotes beter te kunnen bekijken. Het is werkelijk een prachtig zicht, zo kijkend naar die grote klompen gesteenten, waar dan een idyllisch ogend dorpje, Vinales voor ligt. De Morgotes zijn ontstaan doordat de grond ertussen is ingezakt. Dit stadje wordt echt gedomineerd door deze Morgotes. Het lijkt wel een speelgoedstadje zoals het oogt vanuit ons hoog gezichtspunt. De kleuren zijn echt heel interessant en overweldigend gaande van de rode grond naar de groene bomen op de Morgotes. Het lijkt sprookjesachtig. Als we een tijdje van dit schouwspel genoten hebben, zetten we onze weg verder. Dit laatste stukje brengt ons naar Vinales, een gezellig ogend stadje. We worden er bij Teressa verwacht, een casa particular. Ik ga samen met John en Wim bij Dulce Maria overnachten, een 100-tal meter verder, het hoekje om. We worden al dadelijk hartelijk welkom geheten. De matras is eindelijk hard, zodat dit al geen goede nachtrust in de weg staat.
|
May 01, 2000 02:00 PM Een korte wandeling
Karl klaagt nog altijd van de hitte. Cuba is op dat gebied geen land voor hem. Hij heeft zo’n festivalmutsje op wat zijn nek niet beschermt. Ik stel hem dan voor om er een zakdoek of iets dergelijks aan vast te maken zodat hij toch zijn nek kan beschermen. Hij gaat hierop in en loopt nu rond gelijk een legionair uit het Franse vreemdelingenlegioen. Alleen kunnen die mannen veel beter tegen de hitte. We wandelen in een warme middagzon door de hoofdstraat. Nou ja, het is een verzameling huisjes: veel casa particulars en enkele kleine stalletjes. Je kan het niet echt een centrum noemen. We passeren nog een klein naaiatelier waar we een snelle blik binnenwerpen. John heeft nadien nog een gesprek gehad met één van die mensen. Nadat we het centrum verkend hebben, gaan we onze handdoeken halen om een verfrissend duik te nemen in het zwembad van Los Herminez, waar we naar de zonsondergang gaan kijken. Het is ongeveer een kilometer, zeggen de mensen, maar ik denk eerder dat het in de buurt van de 2 km is. Het begint vlak, om dan hellend omhoog te gaan. Als we daar aankomen, betalen degenen die willen zwemmen 1 dollar en na het omkleden (in een toilet) plonsen we in het koele verfrissende water. Dat doet deugd. John zwemt hier rond met zijn hoedje op, een komisch zicht. Als ik me tegen de kant neerzet, zet ik mijn zonnebril op, kwestie van de schittering van de zon tegen te houden. Wim volgt dit voorbeeld en ik stel voor om als lijfwacht van onze John rond te zwemmen. Je ziet ons dan met de zonnebril op langs John zwemmen, eigenlijk een lachwekkend zicht en de andere toeristen moeten er ook mee lachen. Nele en Marijke hebben dit zelfs op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Wij (John, Wim, Jean, Marijke en ik) zwemmen nog een tijdje alvorens ons door de zonnestralen te laten opdrogen.
|
May 01, 2000 02:00 PM Vinales: zonsondergang
Dit heeft deugd gedaan, zeker als je weet dat die gele schijf weer hoog aan de hemel staat te branden. Ik denk dat we tot nu toe nog geen dag onder de 30 graden hebben gehad. Tegen de tijd dat de zonsondergang eraan komt, trekken er zich donkere wolken samen waar de zon regelmatig achter schuilgaat. Op het moment dat de zon zou moeten ondergaan, wordt ze volledig afgedekt door de wolken, jammer maar helaas, maar de Morgotes waren toch al te donker om echt mooie foto’s te nemen. De maaltijd wordt deze avond apart genomen, iedereen heeft de mogelijkheid gehad om in zijn eigen casa te eten. Dit is eigenlijk jammer, want het trekt de groep een beetje uit elkaar. Ik had al besloten om ergens in een restaurant te gaan eten en ben dan maar boven op die berg in het hotel blijven zitten. Dit betekent dat ik in de donkere schemering terug naar onze casa wandel. Nu en dan zie ik van die groene ogen door het luchtruim vliegen, een halve meter boven mijn hoofd om daarna ergens in de bomen te verdwijnen. Als ik terug in de casa kom, moeten John en Wim nog gaan eten. Ze willen trouwens juist aan tafel gaan. En wat een tafel. Deze staat volledig gedekt met groenten, fruit en twee grote vissen. Je kan je ogen niet geloven wat ze hier voorgeschoteld krijgen. Ook in de 2 andere huizen is dit het geval.
|
May 01, 2000 02:00 PM Een bandje in een cafe
‘s Avonds gaan we naar een pub waar er een bandje optreedt. Ze spelen zeer goed en er komen een aantal jongeren de show stelen. Ze tonen hoe goed ze wel kunnen dansen. De muzikanten spelen met hart en ziel en leggen veel vuur in hun spel. Het straalt van hun gezicht dat ze met hun volle plezier staan te spelen. Dit staat in een schril contrast met het bandje dat in het hotel tijdens het eten optrad. Dit leek eerder een verplicht nummer. John neemt om beurt Marijke en Nele mee naar binnen om een dansje te placeren uit het zicht van de aanwezige mensen. Maar ik denk niet dat ze zich moeten schamen om tussen deze showbeesten te staan. We hebben hier een zeer fijne avond beleefd en met Karl gaat het ook beter, dankzij zijn legionairshoedje.
|
Page:
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
|
|
|
